Soms vertelt de naam van een band je al vrij veel. Voor 3 hattrio geldt dit zeker: drie mannen met een hoed, die samen musiceren. Hal Cannon (de oudere man met baard en bril) is de lead zanger van het trio en speelt banjo en gitaar. Hij is ook de voornaamste schrijver van de band. In een eerder leven was Cannon folk muzikant, songwriter, radio producer en de conservator van oude muziek uit West Amerika. Toen hij vier was kreeg Eli Wrankle een kleine viool en moest hij lessen volgen. Nu, al vele jaartjes ouder, heeft hij de smaak echt te pakken en maakt hij ook deel van dit trio. De muziek die hem interesseert is oude en nieuwe folk, klassieke en digitale muziek. Wrankle is afkomstig uit Utah en is het jongste lid van de groep. 'Last but not least' is er Greg Istock (de rasta man met baard), de bassist en samen met Hal Cannon de producers van hun nieuwe live album "Live At Zion". Istock is afkomstig uit Florida en is erg geïnteresseerd in muziek uit de Caraïben, is een jazz liefhebber en schildert regelmatig thuis in zijn atelier. De muziek die het trio brengt is 'American Desert Music', en situeer je best ergens in de buurt van de Appalachen en Caraïben en meng bij deze klanken wat Keltische vibes.

"Live At Zion" is denkelijk eerder een tussendoortje, volgend jaar zijn ze op tour in Nederland, en komen deze belangrijke leveranciers van American Desert Music denkelijk hun nieuwe album promoten. Voorlopig moeten we het dus doen met deze magische live registratie van hun concert, opgenomen in het Zion National Park. In de loop van hun 4 albums, "Year One", "Dark Desert Night", "Solitaire" en "Lord Of The Desert" zijn 3hattrio naar voren gekomen met niet alleen een uniek geluid, maar ook als hoeders van de tradities en de geschiedenis van het Zion National Park, met bijzondere aandacht voor Utah's woestijnlanden. Geïnspireerd door het dorre landschap en beïnvloed door de vele kolonisten door de eeuwen heen, waaronder de Zuidelijke Paiute Indianen, heeft het trio een bijna magisch vermogen om de luisteraar mee te nemen naar wat soms een vreemde wereld lijkt. Hoe evocatief de albums ook zijn, ze bereiden je niet echt voor op de emotionele impact van het live beleven van de band. Met slechts een gitaar, banjo, viool, contrabas en rudimentaire percussie toveren ze een aantal fabelachtige, soms griezelige en opwindende klanken tevoorschijn, die elders grensgeluiden uit de oude wereld oproepen en de paden door de Appalachia dragen zoals ze gespeeld worden rond woestijnkampvuren.

De band omschrijft "Live At Zion" als "A single piece of music, a desert symphony rising out of our home in Zion Canyon". Opgenomen in een kerk van voor de burgeroorlog in hun geboortestad Virgin, Utah, vindt "Live At Zion" het trio op het podium voor vrienden en buren en legde dit optreden op een deskundige manier vast. Met een mix van nummers uit hun albums en een paar nieuwe songs is het van begin tot eind een prachtige luisterervaring. Hal Cannon's evocatie van de machtige winden die de vorm van een groot deel van het woestijnlandschap hebben uitgesneden, zet de scène in gang voordat we Istock's impressionistische "Thelma & Louise" te horen krijgen. Aangedreven door zijn stuwende contrabas en Wrankle's vioolspel, is dit bezwerende nummer, sierlijke woestijnmuziek en is gewoon subliem. Cannon groet hun vaderland in "Zion Song" wat zich hoorbaar verder de plaat, zoals in "Blood River", zich soms herhaalt als het trio afwisselend atavistische klanken en down home folklore te berde brengen. In het midden van het album staat een nummer, "Desert Triptych" genaamd, dat een amalgaam is van drie nummers ("Rose", "Night Sky" en "Lord Of the Desert") dat gewoon verbluffend is. Het trio blijft levendige klankportretten schilderen op het gehuil, de gladde banjo en de sonische vioolklanken van het met zingende publiek begeleidende "Texas Traveller", terwijl de percussieve ingewikkeldheid van "Crippled Up Blues" en vervolgens Cannon's banjo in "Flight" samen het prachtige samenspel van het trio in beeld brengt. Gedurende het hele album speelt Wrankle verbazingwekkend terwijl Istock's beheersing van zijn bas en percussie een mysterie blijft.

3 hattrio is op zijn minst een traditioneel Amerikaans trio, dat zoals ze zich zelf omschrijven, ook “rare and endangered” is. Raar is juist maar verwijst zeker naar interessant en speciaal. Bedreigd? Dit juist interpreteren is al wat moeilijker, maar mag op zich zeker geen probleem zijn. Wat ze als muzikaal trio brengen is een hommage aan de Zion Canyon, en dit doen ze in een stijl die vernieuwend, magisch en vaak bedwelmend is...en belooft volgend jaar veel goeds voor de komende Nederlandse shows.